21 czerwca 2019 Kategoria: Aktualności Autor: Karolina Kołdys

Zdrowy rozsądek powinien być zawsze o krok przed przepisami

Wielu substancji i mieszanin, które są klasyfikowane jako towary niebezpieczne, używamy w życiu codziennym. Najbardziej pokaźnym stadem takich produktów jest bez wątpienia chemia basenowa.

Produkty ukazane na zdjęciu to preparat zapobiegający rozwojowi grzybów, glonów i bakterii (UN 1760, 1 litr) oraz preparat dezynfekujący (UN 3077, 1 kg).  Oba materiały zapakowane są w opakowania certyfikowane.

Opakowanie certyfikowane dla UN 3077.

Opakowanie certyfikowane dla UN 1760.

 

Opakowania certyfikowane są opakowaniami stosunkowo droższymi od opakowań, które tej procedury nie przeszły. Dla przykładu koszt skrzyni tekturowej certyfikowanej o wymiarach 39 (L) x 30 (W) x 33 (H) cm to ok. 11 – 13 $, natomiast niecertyfikowanej to ok. 0,5 – 1$.

 

Czy w tych przypadkach rzeczywiście konieczne było zastosowanie opakowań certyfikowanych? Czy można było zoptymalizować koszty przewozu w aspekcie wyboru tańszej alternatywy jaką stanowią opakowania certyfikowane i nadal zrealizować go zgodnie z przepisami prawa?

Preparat klasyfikowany jako UN 1760 można było przygotować do przewozu jako towary zapakowane w ilościach ograniczonych – LQ, Limited Quantities, gdyż maksymalny limit na opakowanie wewnętrzne dla tej pozycji, który został w Wykazie Towarów Niebezpiecznych to 1 L. Wyłączenie to jest wyłączeniem częściowym spod przepisów z zakresu problematyki towarów niebezpiecznych, niemniej podczas stosowania go nie wymaga się używania opakowań certyfikowanych. UN 3077 mógł zostać przygotowany zgodnie z przepisem szczególnym 375 działu 3.3 ADR lub w przypadku przewozu lotniczego zgodnie z A197 4.4 IATA DGR. Przepisy te stanowią, że jeżeli opakowanie pojedyncze lub opakowania wewnętrzne opakowań kombinowanych zawierają nie więcej niż 5 kg masy netto materiału, nie podlegają żadnym innym przepisom, pod warunkiem, że opakowania spełniają proste wymagania w zakresie eksploatacji, tj. są dobrej jakości, nie dopuszczają do przenikania materiałów niebezpiecznych, nie reagują z przewożonymi materiałami, czy też nie są podatne na oddziaływanie materiałów niebezpiecznych, które mogłoby doprowadzić do ich zniszczenia.

 

Jak widać w obu przypadkach, ze względu na niezbyt dużą zawartość materiału w opakowaniu, mogły zostać użyte opakowania niecertyfikowane.

0
4
7 czerwca 2019 Kategoria: Aktualności Autor: Karolina Kołdys

Woda potrzebna od zaraz

Woda to najbardziej niezwykły związek chemiczny na Ziemi. Zaraz po tlenie, najbardziej nam potrzebna. Dorosły człowiek powinien spożywać ok. 3,0 – 3,5 litra tego życiodajnego płynu dziennie. Zalecenia te podyktowane są faktem, że płyn ten pełni w naszym organizmie szereg funkcji. Miejskie Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji muszą prężnie pracować, aby sprostać potrzebom ludzi w zakresie jakości i ilości dostarczanej wody. Dla przykładu aglomeracja warszawska czerpie dziennie z takiego zakładu ponad 330 milionów litrów.

Jakość wody

Pierwsze badania jakości wody wodociągowej i butelkowanej wykonywałam już 15 lat temu (niezły wynik!). Większość parametrów mieściła się w normach, a część pozostawała wiele do życzenia. Zdarzało się, że woda wodociągowa charakteryzowała się lepszą jakością niż wodociągowa, zwłaszcza w zakresie ilości jonu amonowego. Trzeba wiedzieć, że aby zapewnić jak najlepszą jakość wody konieczne jest zoptymalizowanie procesu jej uzdatniania. W gruncie rzeczy do dziś, żaden inny środek nie okazał się jednocześnie tak skuteczny jak chlor. Plusem jest to, że obecne metody uzdatniania wody umożliwiają stosowanie minimalnych dawek tego indywiduum.

 

„Zielonożółty”

Chlor stosowany jest w instalacjach do uzdatniania wody, na ostatnim etapie procesu. Gaz ten, obok amoniaku, jest jednym z popularniejszych toksycznych środków przemysłowych. Toksyczność chloru w zakresie przenikania drogą inhalacyjną określa się na poziomie 400 mg/m3 (narażenie 1-godzinne). Łatwo jest zobrazować jak duży respekt budzi wizja uwolnienia tego gazu, patrząc na katastrofę kolejową z dn. 9 marca 1989 roku w Białymstoku, , gdzie pociąg przewożący chlor z ZSRR do NRD wykoleił się.

Pomimo obecności różnych systemów i procedur bezpieczeństwa trzeba mieć na uwadze, że w trakcie realizowania prac z tym medium może dojść do jego uwolnienia. Emisje stanowią ok. 1/3 zdarzeń awaryjnych, obok pożaru i wybuchu.

Jak więc przeciwdziałać tego typu zdarzeniom lub minimalizować ryzkyko ich wystapienia? Po pierwsze: szkolić. Przygotować pracowników do tego typu zdarzeń i zaznajomić z procedurami działania na wypadek incydentu.

Szkolenia

W tym roku mieliśmy przyjemność szkolić wiele zakładów MPWiK, m. in. Rzeszów i Lublin. Temat nie był łatwy, ale samo szkolenie zostało spersonalizowane pod działanie przedsiębiorstwa. Mimo wielu trudnych tematów straliśmy się tworzyć niepowtarzalny klimat.

0
5
9 maja 2019 Kategoria: Aktualności, Wydarzenia i publikacje Autor: Karolina Kołdys

Książka „Bezpieczeństwo przewozu towarów niebezpiecznych w transporcie morskim – IMDG Code (Kodeks IMDG)” już jest!

Niezmiernie miło mi poinformować, że w sprzedaży pojawiła się moja najnowsza książka „Bezpieczeństwo przewozu towarów niebezpiecznych w transporcie morskim – IMDG Code (Kodeks IMDG).

Publikacja dostępna jest zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej – e-book.

Serdecznie zachęcam do czytania!

Opis ze strony wydawcy (ODDK):

Przez pojęcie przewozu towarów niebezpiecznych rozumie się nie tylko samo przemieszczenie tych towarów za pomocą środka transportu, ale również postoje towarzyszące temu przemieszczeniu i czynności mające na celu przygotowanie towaru do przewozu. Towary niebezpieczne mogą być przewożone transportem drogowym, kolejowym, śródlądowym, lotniczym i morskim. Mimo że transport morski charakteryzuje się stosunkowo długim czasem realizacji przewozu, coraz częściej wybierany jest przez przedsiębiorstwa ze względu na niskie koszty, daleki zasięg i możliwość załadowania bardzo dużej ilości towarów. Z rozwiązania tego korzysta wiele branż, zwłaszcza farmaceutyczna, kosmetyczna, chemiczna, spożywcza, energetyczna, elektrotechniczna i automotive.

IMDG Code (Kodeks Morski) to przepisy regulujące problematykę bezpiecznego przewozu morskiego towarów niebezpiecznych. Kodeks ten jest aktem prawnym obowiązującym na całym świecie na mocy poprawek do Międzynarodowej konwencji bezpieczeństwa życia na morzu (SOLAS), które weszły w życie 1 stycznia 2004 roku. Celem przepisów Kodeksu jest ochrona zdrowia i życia członków załogi, zapobieganie zanieczyszczaniu morza oraz uregulowanie zasad transportu drogą morską towarów niebezpiecznych w opakowaniach, luzem i CTU.

W publikacji szczegółowo omówiono m.in.:

  • podstawowe akty prawne (międzynarodowe i krajowe) regulujące przewóz materiałów niebezpiecznych, podstawowe definicje, obowiązki uczestników przewozu, szkolenie pracowników, ochronę towarów dużego ryzyka;
  • charakterystykę towarów niebezpiecznych z podziałem na klasy i podklasy;
  • przewóz towarów niebezpiecznych – w tym: przewóz towarów niebezpiecznych w sztukach przesyłki, w cysternach przenośnych, luzem;
  • oznakowanie jednostek;
  • dokumentację (dokument przewozowy, certyfikat pakowania kontenera, pojazdu lub wagonu, dokumentację wymaganą na statku);
  • sztauowanie i segregację, a także
  • nadchodzące zmiany w przepisach dot. transportu morskiego materiałów niebezpiecznych.

Każdy rozdział kończy się krótkim podsumowaniem i pytaniami kontrolnymi.

 

Gdzie kupić?

0
1
22 grudnia 2018 Kategoria: Aktualności Autor: Karolina Kołdys

Tak, tak, to już cztery lata z KK :-)

Dziś wieczór podsumowań i przemyśleń. ?
 
Minął kolejny rok, a sumarycznie cztery lata, jak pomagam Państwu w rozwiązywaniu codziennych trosk i problemów związanych z przewozem towarów niebezpiecznych, magazynowaniem chemikaliów i ratownictwem chemicznym. ?
 
Cztery lata, niby długo, niby krótko. ?
 
Ile udało się przez ten okres osiągnąć? ☺
 
W tym czasie:
 
  • przeszkoliłam ponad 2300 osób,
  • przygotowałam do egzaminu ok. 150 nowych doradców ds. bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych,
  • współpracowałam z ponad 200 przedsiębiorstwami w zakresie szkoleń, konsultacji i kompleksowego doradztwa,
  • publikowałam w 15 czasopismach specjalistycznych,
  • napisałam 2 książki, a następna jest w drodze,
  • przygotowałam przewozy towarów niebezpiecznych do ponad 70 krajów,
  • opiniowałam jako biegły sądowy najróżniejsze sprawy – od cywilnych po karne, od tych najprostszych dotyczących pracy z chemikaliami, po te najtrudniejsze, dotyczące uszczerbku na zdrowiu i/lub utraty życia.
 
To jak, działamy razem przez kolejny rok ??
 
 
 
0
3
14 grudnia 2018 Kategoria: Aktualności Autor: Karolina Kołdys

Usuwanie skażeń – metody fizyczne

Nieodpowiednie zabezpieczenie materiałów, nieszczęśliwy splot zdarzeń, czy też działanie ludzkie to najczęstsze czynniki, bezpośrednio inicjujące wystąpienie danego wypadku, incydentu, czy zdarzenia. Do uwolnienia chemikaliów dochodzi zazwyczaj w trakcie realizowania przewozu, czynności mu towrzyszących, prac manipulacyjnych wykonywanych w pomieszczeniach magazynynowych lub w trakcie wykonywania zwyczajnych prac towarzyszących pracy zawodowej. Aby  zapobiec dalszemu uwalnianiu się indywiduów chemicznych, wyeliminować ryzyko dalszego rozprzestrzeniania się zagrożenia oraz usunąć powstałe skażenie, stosuje się następujące metody:

  • mechaniczne,
  • fizyczne,
  • chemiczne.

Zalecane jest, aby metodami mechanicznymi, poprzez zbieranie i pompowanie zostało zebrane jak najwięcej uwolnionego materiału. W następnej kolejności stosowane są metody fizyczne polegające na związaniu materiału poprzez emulgowanie, czy też sorobowanie. W trakcie stosowania metod fizycznych substancja nie zmienia swoich właściwości. Ostatnimi sposobami, stosowanymi zazwyczaj w ostatnim etapie usuwania skażeń są metody chemiczne, których działanie sprowadza się do wykorzystania charakterystycznych reakcji chemicznych dla danej susbtancji, aby przeprowadzić ją z postaci szkodliwej, na nieszkodliwą lub stwarzającą zminimalziowane ryzyko w stosunku do pierwotnego zagrożenia.

Wśród metod fizycznych wykorzystywane są nastepujące procesy:

absorpcja

Absorpcja jest procesem polegającym na pochłanianiu składnika lub składników mieszaniny gazowej przez ciecz, która w tym przypadku stanowi absorbent.  Na skutek dyfuzji, gaz przenika przez powierzchnię międzyfazową, tworząc roztwór. W pochłanianiej mieszaninie mogą znajdować się zarówno składniki czynne (rozpuszczalne), jak również czynniki, które są praktycznie nierozpuszczlane w absorbencie – inerty. Procesowi bardzo często towarzyszy reakcja chemiczna i w wielu przypadkach trudno jest postawić wyraźną granicę pomiędzy typową absorpcją fizyczną, a absorpcją połączoną z reakcją chemiczną. W związku z tym faktem można wyróżnić kilka kierunków zachodzenia tego procesu:

  • absorpcja fizyczna – pochłanianie składnika/składników gazowych przez ciecz, np. rozpuszczanie tlenu w wodzie,

 

  • absorpcja połączona z dysocjacją gazu – np. pochłanianie chlorowodoru/siarkowodoru w wodzie i ich dysocjacja,

  • absorpcja połączona z reakcją – np. rozpuszczanie tlenków siarki/azotu w wodzie,

  • absorpcja połączona z reakcją ze składnikiem, który został uprzednio rozpuszczony w wodzie, np. pochłanianie ditlenku węgla przez roztwór wodorotlenku potasu.

W przemyśle chemicznym absorpcja wykorzystywana jest przy wielu kluczowych procesach, np. przy otrzymywaniu produktów końcowych, rozdziale mieszanin gazowych, oczyszczaniu gazów, czy też przy odzyskiwaniu lotnych rozpuszczalników. Przy usuwaniu skażeń natomiast, jej zastosowanie ogranicza się przede wszystkim do stosowania kurtyn wodnych. Rozwiązanie to ma na celu zahamowanie rozprzestrzeniania się gazów stwarzających zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi oraz środowiska.

adsorpcja

Adsorpcja to proces o charakterze fizycznym lub chemicznym, który zachodzi na powierzchni granic faz. W wyniku tego procesu następuje zmiana stężenia substancji w wartstwie międzyfazowej. Substancja, która ulega temu zjawisku powierzchniowemu nazywana jest adsorbatem, natomiast podłoże na którym proces zachodzi – adsorbentem. Z pierwszym typem adsoprcji, adsorpcją fizyczną, mamy do czynienia w momencie, gdy cząsteczki substancji wiązane są na powierzchni za pomocą słabych oddziaływań np. za pomocą sił Van der Waalsa. W tym przypadku zaadsorbowana cząsteczka zachowuje swoją toższamość, ponieważ niewielka zmiana entalpii nie jest wystarczająca do zerwania wiązań. W procesie chemisorpcji natomiast, cząsteczki lub atomy łączą się z powierzchnią adsorbatu za pomocją wiązań chemicznych (najczęściej kowalencyjnych). Entalpia chemisorpcji jest niemalże dziesięciokrotnie wyższa od entalpii fizysorpcji. W związku z tym, cząsteczka, która została zaadsorbowana na powierzchni, może ulec rozpadowi na skutek oddziaływania atomów powierzchniowych. Procesy adsoprcji mogą zachodzić nagranicach faz:

  • ciecz/gaz,
  • ciecz/ciecz,
  • ciało stałe/gaz,
  • ciało stałe/ciecz.

W praktyce, w procesach technologicznych, najczęściej wykorzystywanymi układami są: ciało stałe/gaz oraz ciało stałe/ciecz. W działaniach ratowniczych natomiast, proces ten rozpatrywany jest jako zjawisko towarzyszące wchłanianiu kapilarnemu, które występuje przy stosowaniu porowatych materiałów o właściwościach sorpcyjnych.

wchłanianie
adhezja

0
2
13 grudnia 2018 Kategoria: Aktualności Autor: Karolina Kołdys

Co tu się wydarzyło?

Czwartek rano. Uporządkowałam dokumenty i jak zwykle wykazuje pełną gotowość do pracy. Ze względu na wolniejszy, przedświąteczny czas planuję dla Państwa kolejną publikację.

Aż tu nagle…

rozlega się dzwonek.

Przesyłka.

Tajemnicza przesyłka. 🙂

Na tyle zagadkowa, że moje prywatne wstępne rozpoznanie chemiczne wzięło się od razu do roboty – pełna gotowość operacyjna.

Po chwili okazuje się, że wszystko w porządku. Można odetchnąć z ulgą i sprawdzić zawartość skrzyni tekturowej. 😀

Otwieram i powoli wyjmuję zawartość. Uśmiech na twarzy staję się coraz większy. Podejrzewam, że jakbym nie miała uszu, to zarysowałby się dookoła głowy. Moim oczom ukazuje się nietuzinkowa zawartość:

Powoli otwieram kopertę i uważnie czytam każde słowo:

Po cichu myślę – „No to zmalowałam.”. Ale zaraz, zaraz – ktoś tu „zmalował” jeszcze bardziej…

Pani Małgorzata Sosnowska z Dekorglass Działdowo – przedsiębiorstwa z ponad 20-letnim doświadczeniem, pasjonującym się dekorowaniem butelek. Firma ta jest jedną z najbardziej zaawansowanych technologicznie w swojej branży, nie tylko w kraju, ale również na świecie. Niewyobrażalny kunszt działania bez wątpienia widać gołym okiem:

Pani Małgorzata była jedną z uczestniczek kursu dla kandydatów na doradców ADR. Po zakończeniu kursu systematycznie, angażując swoje siły i czas, pracowała nad przygotowaniami do egzaminu DGSA. Egzamin naturalnie złożyła z wynikiem pozytywnym za pierwszym razem. Mało tego – ze świetnym wynikiem, jednym z lepszych w mojej karierze (część specjalistyczna na 98,3%!!!).

Cóż mogę napisać więcej? Serdecznie gratuluję z całego serca i witam kolejnego, świetnie przygotowanego specjalistę w gronie doradców ds. bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych. Kandydaci pracujący w ten sposób, a w efekcie specjaliści posiadający już powyższe uprawnienia są dla mnie nadzieją i szansą na zmianę utartego wizerunku tej branży. Głęboko wierzę w to, że ich praca będzie czymś więcej, niż smutym wypełnianiem obowiązków wynikających z obowiązujących przepisów.

Ja natomiast serdecznie dziękuję za uznanie i pamięć oraz obiecuję błyskawicznie zastosować się do sentencji zawartej w mojej niespodziance: 🙂

 

0
3
11 grudnia 2018 Kategoria: Aktualności, Metody identyfikacji Autor: Karolina Kołdys

Metody identyfikacji substancji i zagrożeń z nimi związanych – badanie rozpuszczalności związków

Badanie rozpuszczalności związków organicznych w określonych rozpuszczalnikach wykonywane jest w celu ustalenia charakteru badanej substancji. Konieczność ta podyktowana jest faktem, że rozpuszczalność jest ściśle związana z budową i obecnością grup funkcyjnych. Początkowe testy są źródłem informacji na temat charakteru badanego związku – obojętnego, kwasowego lub zasadowego. Próby te pozwalają więc na zaliczenie związku do odpowiedniej grupy rozpuszczalności, a to z kolei doprecyzowuje grupę z którą możemy mieć do czynienia i tym samym zawęża obszar w zakresie prowadzenia reakcji charakterystycznych mających na celu ustalenie grupy funkcyjnej. Do prowadzenia powyższych testów stosuje się siedem rozpuszczalników/roztworów:

  • woda,
  • eter dietylowy – (C2H5)2O,
  • 5% roztwór wodorotlenku sodu – NaOH,
  • 5% roztwór wodorowęglanu sodu -NaHCO3,
  • 5% roztwór kwasu chlorowodorowego – HCl,
  • stężony kwas siarkowy (VI) – H2SO4,
  • 85% roztwór kwasu ortofosforowego (V) – H3PO4.

 

Powyższe rozpuszczalniki zostały podane zgodnie z kolejnością użycia w trakcie wykonywania badań, co ma swoje logiczne uzsadnienie. Wykonywanie prób rozpoczyna się od wody, gdyż jest ona dobrym rozpuszczalnikiem dla związków charakteryzujących się wyraźnie polarnymi cząsteczkami, w których udział części niepolarnej jest znikomy. Natomiast zła rozpuszczalność danego związku w etrze dietylowym potwierdza jego silną polarność. Jeżeli związek rozpuszcza się w wodzie i eterze, to można sądzić, że jest to związek niejonowy, zawiera nie więcej niż jedną grupę polarną oraz posiada nie więcej niż pięć atomów węgla w cząsteczce. Natomiast, jeżeli związek jest rozpuszczalny w wodzie, ale nie jest rozpuszczalny w eterze, to należy domniemywać, że jest to związek jonowy oraz zawiera więcej niż jedną grupę polarną. Kolejnym krokiem jest zbadanie rozpuszczalności w roztworze NaOH i HCl, co pozwala stwierdzić, czy badana substancja zawiera grupy funkcyjne kwasowe lub zasadowe. Zastosowanie stężonego kwasu siarkowego (VI) natomiast stwarza możliwość rozpoznania związków, które są słabymi zasadami, bądź stwierdzeniu czy badana substancja ulega lub nie ulega widocznym przemianom. Wykonywanie prób z użyciem stężonego H2SO4 może być procesem złożonym, któremu może towrzyszyć wydzielanie ciepła, wydzielanie gazów, czy też ściemnienie próbki. Efekty te wynikają między innymi z faktu, że kwas ten wykazuje silne właściwości higroskopijne.

Pozytywny efekt badania uznaje się wtedy, gdy związek rozpuści się w danym rozpuszczalniku, tj. stworzy z nim homogeniczną ciecz lub nie ulegnie dalszej przemianie w rozpuszczalniku do produktów o odmiennych właściwościach.

Efekt rozpuszczenia w określonych rozpuszczalnikach został podany w tabeli:

Wykonywanie prób powinno odbywać się zgodnie z kolejnością, która została zaprezenowana w poniższej tabeli. Pozytywny efekt próby (+) pozwala na zakwalifikowanie substancji do określonej grupy rozpuszczalności i umożliwia prowadzenie dalszych testów na grupy funkcyjne.

Dla pierwszych czterech grup rozpuszczalności korzystne jest również wykonywanie prób z kwaśnym węglanem sodu, ponieważ podczas niej możemy zaobserwować wydzielanie dwutlenku węgla. Opisany efekt reakcji, przy próbie wykonywanej dla związku zaliczonego do I grupy rozpuszczalności, może świadczyć o obecności grupy karboksylowej.

0
3
11 grudnia 2018 Kategoria: Aktualności, Metody identyfikacji Autor: Karolina Kołdys

Metody identyfikacji substancji i zagrożeń z nimi związanych

Głównym celem stosowania metod identyfikacji jest określenie składników związków lub mieszanin. Aby rozpoznać daną substancję wykonuje się reakcje chemiczne, w efekcie których następuje wytrącenie osadu, wydzielenie gazu, czy też powstanie związków charakteryzujących się określoną barwą. Osoba przeprowadzająca taką identyfikację powinna być wykwalifikowanym chemikiem, z długoletnim doświadczeniem oraz posiadać nienaganną wiedzę na temat zagrożeń wynikających bezpośrednio z właściwości substancji/mieszanin lub zagrożeń, które mogą wystąpić podczas przeprowadzania prób. Zagrożenia o których wspomniano to negatywne zjawiska typu:

  • wybuch,
  • spalanie,
  • powstanie produktów gazowych,
  • powstanie produktów niestabilnych,
  • powstanie produktów wykazujących działanie żrąco-korodujące,

Do następstw tych może dojsć podczas wykonywania różnych czynności, np. w trakcie:

  • pobierania próbki,
  • otwierania opakowań
  • wykonywania testów.

W związku z tym faktem, osoba dokonująca identyfikacji powinna przede wszystkim:

MYŚLEĆ I PRZEWIDYWAĆ

 

Próby mające na celu identyfikację danej substancji podzieliłabym na trzy filary:

  • próby wstępne mające na celu pochodzenie danej substancji,
  • próby rozpuszczalności mające na celu przybliżenie charakteru badanej substancji i osoby badającej do określonych grup z związków z którymi może mieć do czynienia,
  • próby polegające na przeprowadzeniu reakcji charakterystyczych mających na celu oznaczenie grup funkcyjnych, a co za tym idzie zidentyfikowanie określonej grupy związków, którą reprezentuje badana substancja.

Należy pamiętać również o tym, że próbki, które są kierowane do badań i testów powinny zostać odpowiednio opisane. Na etykiecie opisującej badaną próbkę oraz w dokumentacji towarzyszącej badaniom należy zawrzeć minimum następujące informacje:

  • informacje znajdujące się na opakowaniu – tj. nazwa producenta, nr katalogowy, piktogramy i inne symbole wskazujące rodzaj bezpieczeństwa oraz inne informacje, które są przydatne z punktu szybkiej identyfikacji substancji,
  • opakowanie w którym znajduje się próbka, tj. typ, rodzaj, materiał konstrukcyjny opakowania,
  • przybliżona masa (objętość) substancji.

 

Próby wstępne

Celem wykonywanych prób jest określenie czy badany materiał jest pochodzenia organicznego, nieorganicznego lub organiczno-nieorganicznego. W tym celu zaleca się wykonanie najprostszych testów polegających na:

  • Określeniu stanu skupienia, zapachu, barwy, odczynu oraz jednorodności/niejednorodności próbki,
  • Wykonaniu próby spalania,
  • Określeniu rozpuszczalności w wodzie i rozpuszczalniku organicznym (np. izopropanol),
  • Określeniu rozpuszczalności w 5% roztworze kwasu chlorowodorowego i 5% roztworze wodorotlenku sodu.

 

Określenie rozpuszczalności

  • Określenie zależności pomiędzy budową związków organicznych a ich rozpuszczalnością, zarówno w rozpuszczalnikach organicznych, jak również nieorganicznych,
  • Określenie rozpuszczalności grup związków organicznych zgodnie z systemem Shinera-Pusona.

 

Reakcja charakterystyczne dla określania grupy związków – oznaczenie grup funkcyjnych

  • Węglowodory,
  • Chlorowcopochodne węglowodorów,
  • Nitrozwiązki,
  • Alkohole,
  • Kwasy karboksylowe,
  • Aldehydy i ketony,
  • Estry, amidy i nitryle,
  • Etery,
  • Fenole i enole,
  • Aminokwasy i peptydy,
  • Aminy,
  • Sacharydy.

 

Próby dodatkowe, doprecyzowujące

  • związki organiczne – parametry charakteryzujące, oznaczanie składu pierwiastkowego,
  • związki nieorganiczne – analiza jakościowa jonów (kationów i anionów).
0
2
5 grudnia 2018 Kategoria: Aktualności, Egzamin DGSA - zadania Autor: Karolina Kołdys

Zadanie z egzaminu DGSA – RID – 20.11.2018, Warszawa

Firma Industrial Organic Chemistry z Katowic zamierza nadać w wagonie-cysternie do firmy TH-Fuels z Krakowa materiał niebezpieczny o numerze UN 1208. Pojemność zbiornika wynosi 30000 litrów, a odbiorca wymaga, aby wagon-cysterna został maksymalnie napełniony.
Dodatkowo, w karcie charakterystyki zawarta jest informacja, że materiał został zaliczony do kategorii 1 toksyczności przewlekłej.
Określ:
a) Kod cysterny, która spełnia najniższy dopuszczalny poziom wymagań konstrukcyjnych,
b) Oznakowanie wagonu-cysterny,
c) Maksymalny stopień napełnienia wagonu-cysterny, wiedząc, że gęstość względna w temperaturze 15 stopni Celsjusza wynosi 673,0 kg/m3, a w temperaturze 50 stopni Celsjusza 649,2 kg/m3. Średnia temperatura cieczy w trakcie napełniania (tF) wynosi 4 stopnie Celsjusza. Zaprezentuj obliczenia.
d) Sporządź dokument przewozowy.
I pytanie bonusowe ode mnie 😉
Zakładając, że przedsiębiorstwo dysponuje tylko i wyłącznie cysterną o kodzie L10CH, określ, czy może zostać użyta do realizacji tego przewozu, a jeżeli tak, to czy maksymalny stopień napełnienia uległby zmianie?
Powodzenia!

0
51